In de Vrij Nederland van deze week een kritisch stuk over de canon van de Nederlandse geschiedenis zoals die door de commissie van Oostrom is voorgesteld. Opmerkelijk zijn de argumenten van de tegenstanders: over de hoofden van kinderen uit het basisonderwijs slijpen zij de messen over "een ongepaste nationale identiteit", een "ongewenst patriottistisch gevoel". Vorig jaar was van Oostrom op Iselinge. Een genuanceerd en wijs man die zelf wel enige relativering weet aan te brengen bij de keuze van juist déze 50 vensters van de geschiedenis. Waarom Annie MG wel en Pimmetje Fortuyn niet? Waarom geen boekdrukkunst en wel Spinoza? Maar hij wist vooral mee te geven dat geschiedenisonderwijs aan jonge kinderen valt of staat met de leerkracht die met mooie, spannende, ontroerende of informatieve verhalen stukjes van het verleden moet ontsluiten. Kinderen worden op de basisschool geen historici: hooguit (en dat al is een prestatie) krijgen ze interesse voor het verleden. We hebben geen behoefte aan een wetenschappelijk dispuut over onze nationale identiteit. Geef kinderen uit de basisschool de verhalen, de beelden. Vorm kinderen met Karel ende Elegast, de Vier Heemskinderen en het Roelandslied (fictie!!): grote kans dat ze liefde voor de geschiedenis ontwikkelen. En of het feitelijk allemaal klopt: die kennis komt later wel. Gelogen waarheid, of -was dat geen constructivisme- elke lerende construeert zijn eigen kennis en werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten