Uit een ondezoek van SLO blijkt de waarde van de procesgerichte didactiek bij het kinderen leren schrijven van teksten. Kortgezegd: het heeft niet zo veel zin om feedback te geven op een tekst nadat hij afgerond is, beter is het om de tekst te (laten) becommentariëren tijdens het ontstaan ervan. Hoogeveen laat zien dat kinderen onderling zeer wel in staat zijn tot het geven van zinnige feedback. Het effect ervan op de kwaliteit van de tekst is enorm. Dit weekend lees ik Sprookjes en Vertellingen van Willem Wilmink (net verschenen). Een mooi voorbeeld van peer-response is de passage waarin Kees Gerrit ondersteunt in het schrijven van een liefdesbrief die naar Nelly moet worden gestuurd. "En Kees vond dat een liefdesbrief aan Nelly heel goed kon beginnen met: "Lieve Nelly". "Wacht even", zei Gerrit, "ik schrijf het nog niet op. Wat zou je denken van: "Liefste Nelly? Of msschien nog veel beter: "Allerliefste Nelly?""Nee, nee" zei Kees, "dat moet je niet doen. Want dan lijkt het net of je nog mee Nelly's kent, die je allemaal ook heel lief vindt." Dat gaat zo een tijdje door, totdat het eindresultaat er is:
"Lieve Nelly, Gaarne zou ik voor je door het vuur willen gaan. Je haar is als een bloesempracht! Je ogen zijn als goudvissen in de diepe zee. Jij als geheel bent als een vlinder! Vanavond wacht ik op je. Om zeven uur precies. Bij het hek van de Rembrandtschool. Als je niet komt, is mijn leven geen knip voor de neus meer waard. Het beste."
Meesterlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten